بی سایه مرا آن نور با خویش کجا می برد. نویسنده:فرید امین الاسلام
تحلیلی بر عکس های علیرضا چیتایی
نویسنده : فرید امین الاسلام
با دیدن این مجموعه عکس با نام “نیستی” اولین سوالی که به ذهن مخاطب می رسد این است که علیرضا چیتایی چگونه عکاسی است؟
از نظر” شکلی” عکس ها مینیمال هستند . با حذف زوائد و تمرکر بر “ابژه” عکاسی و تاکید بر سادگی، تصاویری آرام با تمرکز بالا آفرید شده است . تصاویری که در آن “ابژه” به یک مفهوم ذهنی یا “سوبژه” تبدیل شده است.
هدف مینیمالیسم در غرب افشای ماهیت یا هویت موضوع از طریق از بین بردن تمام اشکال ، رنگها، فرمهای غیر ضروری و ویژگی ها و یا مفاهیم است.مینیمالیسم سبکی است که در آن ساده ترین و کمترین عناصر برای رساندن حداکثر مفهوم و حداکثر تاثیرگذاری مورد استفاده قرار گرفته‌اند. ولی هنر مینیمال در ایران بیشتر از آن که به سمت حذف مفهوم و موضوع در آثار برود به سمت استعاره و اشاره به “روایت” و ” موضوعی” پنهان در اثر می رود. به این معنی می توان گفت در بعضی موارد نیز بر خلاف سعی مینیمالیست های غرب در ساده کردن و حذف مفهوم ، هنرمندان ایرانی اغلب به واسطه ی سبقه‌ی تاریخی و فرهنگی که در موضوع‌گرایی دارند به ” موضوع” می‌پردازند. این مسئله در هنر مینیمال ایرانی خود را در پنهان شدن موضوع پشت اشاره های ساده‌ی حاوی استعاره نمایان می‌کند.از این منظر در آثار چیتایی یک لحظه کوتاه وجود دارد که تمام چیزی است که در ذهن و روح یک مخاطب اثر گذار است، در چشمانش و در روحش منعکس می‌شود .این همان لحظه قطعی در آثار چیتایی است که نمود استعاره ای دارد و شرقی است. یعنی هم نشینی نور و تاریکی.پس اگر عکس های چیتایی را صرفا یک سری عکس های مینیمال بدانیم در تحلیل آثار کوتاهی کردیم .
