درسگفتارهایی در باب نقاشی انتزاعی :درسگفتار چهارم- فرشته فرمانی

George Mathieu

تاشیسم^۱ / Tachisme [فرانسوی]

تاشیسم موازی اکسپرسیونیسم انتزاعی^۲ در امریکا بود. واژه اصلی آن در کلمه tache ریشه دارد که در زبان فرانسوی به نقاشی توام با حرکت های بدنی ( به نحوی که حرکت یا عمل مهم تر از اسلوب طراحی باشد) اطلاق می شود و به معنای لکه دار شدن و پرتاب لکه رنگ نیز است. مطرح شدن این اصطلاح که بیانگر رشد و ترقی هنر دوران پساجنگ اروپاست، به منتقدی به نام پیر گگوتن^۳ به سال ۱۹۵۱ باز می گردد. اگرچه این واژه در سال ۱۸۸۹ نیز توسط منتقد فلیکس فنئون^۴ در شرح آثار امپرسیونیست ها مطرح شده بود، در سال ۱۹۰۹ نیز توسط هنرمند موریس دونیس^۵ در ارتباط با نقاشی فوویسم مطرح گردید.

Sam Francis

این اصطلاح در توصیف نوعی از هنر انتزاعی که به دور از اشکال هندسی ست به کار می رود. این شیوه در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ در اروپا رشد چشمگیری پیداکرد. در این شیوه، هنرمند از تاش ها، چکه ها و ریزش ناگهانی و بی پروای رنگ و همچنین نشانه هایی نوشته مانند که به طور اتفاقی بر روی اثر هنری ایجاد شده اند، استفاده می نمود. این روش عمدتا برای پدید آوردن جلوه های اتفاقی رنگ – فارغ از قصد بازنمایی و بدون تاکید بر فرم – به کار گرفته می شد. نمونه بارز آن را در آثار سم فرانسیس^۶ می توان دید.

Hans Hartung

تاشیسم توسط هنرمندان هانس هارتونگ^۷، جرارد اشنایدر^۸، پیر سولاژ^۹، فرانس وولز^۱۰، چائو ووچی^۱۱ و جرج متیو^۱۲ به رشد خود رسید. تاشیسم بخشی از جنبش بزرگ هنر پسا جنگ فرانسوی است که به هنرغیرصوری شهرت دارد.

Gérard Schneider

در شیوه تاشیسم، هنرمند هرگونه استفاده از فرم هندسی را در جهت رسیدن به فرمی شهودی از بیان احساسات، رها کرد و همانند نقاشی کنشی تنها به شهود خود، ریختن یا پرتاب لکه های رنگ و نیز تاش های حسی بر روی اثر اکتفا نمود. در واقع، تاشیسم با نقاشی رفتارنما تقریبا مترادف یکدیگرند. تاشیسم عکس العملی در برابر کوبیسم بود و با حرکات اتفاقی قلم مو و ریزش رنگ مستقیم از تیوب رنگ و گاهی افزودن نوشته ها و یا خطاطی بر روی اثر شناخته شد.